Tâmât/Uyandı!

UYANDI!

Bak bak o melek-şiâr uyandı
Etrâfa nazar-künân-ı hayret
Rûyunda cemâl hande eyler
Çeşminde celâl hande eyler
Gönlümde de aşk-ı yâr uyandı
Dîdem yine eşk-bâr-ı hasret!

Çeşmânı öne aşk-fezâ, semâvî!
Yârab ne de hûrîyâne çehre!
Bir katre-i âsmân mı âyâ?
Dîdâr mı bu, güneş midir yâ?
Her hâli de aşk u şevki hâvi
İnmişmi aceb zemîne zühre?

Rûyunda bir ibtisâm-ı bârık
Her bir nigehi şerâr-ı hâtıf
Sırma saçı dûşuna saçılmış
Dûşunda da nûrlar açılmış
Hâverdeki âfitâb-ı şârık
Sönmekte bu meh olunca âtıf

Bir revzen-i dil-küşâ önünde
Bir ârız-ı râhesi içinde
Şahin gibi i'tilâya hâzır
Çeşmânı tulû'-ı mihre nâzır
Baktıkça görür fezâ önünde
Âlemleri şâhası içinde

Bir hayli zaman böyle durdı
Birdenbire âh çekildi gitdi

Bir mihr-i hıred-şikârdır o
Bir hûri-i ‘işvekârdır o
‘âşık da birazca öyle durdı
Göñlümdeki şevk u sûr bitdi!