Sayfa:Halk Edebiyatı Antolojisi.pdf/181

171

İletüp Karun malini
Sen mâline katdın tut

Ömrün dilim bir ok idi
Yay içinde dopdolu
Dolmuş oka ne durmak
Ha sen anı attın tut

Bu cümle bir taamdır
Ağzında çiğnenmiş bil
Çiğnenmişe ne durmak
Ha sen ani yutdun tut

Ahir bir gün ölürsün
Ölüm vardur billürsün
Kamulardan ayrılup
Varup sen de yatdun tut

Sen Süleyman köşküne
Taht kurup oturdun bil
Div periye dübedüz
Sen hükümler itdün tut

Çün denize gark oldun
Buğazına geldi su
Deliv gibi dalınma
Ey bîçâre bitdün tut

Yüz yıllar hoşluğile
Ömrün geçerse YUNUS
Son ucu bir nefesdür
Sen anı düketdün tut