Verin Zavallılara

by Tevfik Fikret

“	Harâb-ı zelzele bir köy; şu yanda bir çatının Çürük direkleri dehşetle fırlamış; öteden Çamur yığıntısı şeklinde bir zemin katının Yıkık temelleri manzûr, uzakta bir mesken Zemine doğru eğilmiş, hemen sukut edecek; Önünde bir kadın.. Oof, artık istemem görmek! Bu levha kalbimi tahrik içinse kâfidir, Tasavvur eyliyemem bir yürek, velev münkir, Velev haşîn ü mülevves, ki böyle bir hâli Görüp de sızlamasın!.. Şimdi siz bu timsâli, Bu levh-i matemi her türlü dehşetiyle alın, Şu muhterem vatanın bir kenâr-ı bâridine; Bütün o manzara-i can şikâfı bir de kaim Ridâ-yi berf ile örtün ki titresin de yine – İçinde saklıyarak sûziş-i felâketini – Yabancı gözlere göstermesin sefâletini… Nasıl tahammül eder sonra karşısında bunun, Bunun, bu sahne-i pür-ye’s-i girye-meşhûnun Biraz hamiyyet ü rikkatle sızlıyan dil-i pâk? Derin, iniltili çarpıntılarla sîne-i hâk Teessürâtım söyler bu levh-i âlâma; Sizin de kalbiniz elbet acır, değil mi? Verin, Verin şu dullara, yoksul kalan şu eytâma Verin enînine gaayet şu bir yığın beşerin!..	”