PANDEMİ DÖNEMİNDE ÖĞRETMEN OLMAK 12
Girişimlerim, emeklerim cevap veriyor; insanlar destek olmak istiyordu. İkinci senenin sonunda sınıfımız bambaşka bir havaya büründü. Bu arada sürekli velilerle uğraşıyordum. Bazen kızsalar da öğrencilerime olan ilgime, sevgime kayıtsız kalamadılar. “Tek başına bu öğretmen bu kadar şey yapıyor, çocuklarımız ortaokuldaki abi-ablalarından daha iyi gelişti.” diye sürekli aralarında konuşmaya başladılar. Annelerle kahvaltı, babalarla mangal tarzı etkinlikler, doğum günü kutlamaları, Yaşlılar Haftası’nda köyün tüm yaşlılarını ziyaret gibi etkinliklerim arttıkça velilerimle bir aile gibi olduk. Hatta daha önce “Allah kurtarsın” diyen herkes ziyarete gelmeye başladı. Şu an dördüncü senemdeyim. En güzel köy okulu, en güzel veli-öğretmen-öğrenci ilişkisinin benim köyümde olduğunu düşünüyorum. Şimdi anlıyorum ki, velilerimin ve öğrencilerimin eğitimi ikinci plana atması da bugüne kadar kimsenin onlara dokunmamasındanmış. Okuma-yazmaya geçemeyen öğrencim yok. Şiirlerle, türkülerle, oyunlarla, müzikle ve en önemlisi velilerle eğitim-öğretimimizi devam ettiriyoruz. Çocuklarım artık hayal kurmaya başladı. Yüksek rakımlı bir yerde yaşadıkları için yarısından fazlası pilot olmak istiyor. Diğerlerinin hayali ise dümdüz bir yerde yaşamak ve 19 odalı bir evleri olması. Çünkü köyde en büyük ev üç odadan oluşuyor ve çocuklar geniş ev hayali kuruyor.
Kalecik Köyü, Nusaybin/Mardin
