24
Nihan Pınar Çamur
Üniversite Öğrencisi
DEVAM
Alarmın kuru ve soğuk sesi, kafam sanki olduğunun üç katı ağır, yatağın dışı soğuk, yorganın içi sıcak... Kalkıp üstüme üniformamı geçiriyorum. Annem elime bir şeyler veriyor ve bir yandan onları yerken bir yandan da kendimi arabaya atıp yola koyuluyorum. Okula varınca dersin kitaplarını ve ödevlerini masanın üstüne hazırlayıp, sıraya oturup öğretmenin gelmesini beklerken uyumamaya çalışıyorum.
Anasınıfı, birinci sınıf, ikinci sınıf, üçüncü sınıf, dördüncü sınıf, beşinci sınıf… Anladınız siz. Tam on iki yıl boyunca aynı okulda okudum, her sabah 7.30’da kalktım, hazırlandım, kahvaltı yaptım, 8.30’da derse girdim. 15.45’te okuldan eve döndüm, özgürlüğün tadını çıkardım, sonra yine ödev yaptım. Yedinci sınıftan on birinci sınıfa kadar cumartesileri bile okula gittim. Sonra bir anda: Puf… Okula gittiğim son günün son gün olduğunu bile bilmeden, yıllarca beklediğimiz mezuniyet ve balo olmadan ve en kötüsü de endişe ve korku ile her şey değişti.
Pandemi başladığı zaman on ikinci sınıftaydım. Biri akademik biri idari olmak üzere iki müdür yardımcımız vardı. On üç Mart Cuma günü sınıf sınıf dolaşıp dolaplarımızı boşaltmamızı ve her ne olursa olsun konsantrasyonumuzu bozmadan ders çalışmaya devam etmemizi istediler. E-posta adreslerimizi ve telefon
