Sayfa:Nağme-i Seher.pdf/42

gözime ilişmesiyle hâsıl olan dehşet baña zencir-i pâ-yı 'azîmet oldıgından birdenbire durdum. Dikkatle baktıgımda ne göreyim bir adam başını bir kolı üzerine koymuş, uykuda gibi yatıyor. İnsana insandan daha munîs kim olabilür? Hâlbuki bu bir canavar olaydı teşhisinden göñlüme dehşetpezîr olmazdı!... Fakat bu korku dahi çok sürmedi. Vakıa insan içün alışamayacagı ne dehşet vardır? Göñlümden dehşet gitdi. Merak aña kaimmakâm oldı: Bunuñ nasıl adam oldıgını ve ne içün yatdıgını añlamak istedim. Ve kıyafetiniñ temiz olması delâlet-i zâhiresiyle añlaşılan ehemmiyet-i zâtiyesi merakımı bütün bütün ziyadeleştirdiginden istikşâf-ı hâl içün yanına yaklaşmaga karar virdim. Yanına gergi (?) gibi takarrüb idinceye kadar haylice ayagımı patırdatdım. Ve bastonumuñ ucundaki demiri taşlara urarak gürültü itdim isede yatan adamda hiç bir hareket görmedigimden şu tedbir aklıma geldi: Gûya başka birini çagırıyormuş gibi «Ahmed! Ahmed!» diye bagırdım. Yine bir türlü işittüremedigimden nihâyet bütün bütün yaklaşub «Yahû! Yahû!» diyerek kolundan tahrik itdim isede uyandırmak mümkün olmadıgı gibi esnâ-yı tahrikimde yalñız kolı oynamayub ecsâm