Çiy taneleriyle örtülmüş beyaz bir çiçek gibi nemli ve soluk yüzünü bana çevirerek:
«Pek yumuşak başlısınız... Sizin hiçbir fikriniz, bir arzunuz yok mu?»
Derhal dün akşamki sözlerini öne sürdüm:
«Sizden her hangi bir şey istemekten beni menetmiştiniz!»
Cevap vermedi. Bir müddet bekledikten sonra devam ettim:
«Yoksa dün akşam ciddî değil miydiniz? Yahut bugün fikrinizi değiştirdiniz mi?»
Şiddetle reddetti:
«Hayır! Hayır!.. Hep ayni fikirdeyim...»
Tekrar düşüncelere daldı.
Demir parmaklıklı büyük bir bahçenin önüne gelmiştik. Adımlarını yavaşlatarak:
«Buraya girelim mi?» dedi.
«Neresi burası?»
«Nebatat bahçesi!»
«Siz bilirsiniz!»
«Öyleyse girelim ... Ben her zaman buraya gelirim. Hele böyle yağmurlu havalarda.»
İçerde kimseler yoktu. Kumlu yollarda uzun müddet dolaştık. İki tarafımız ilerlemiş olan mevsime rağmen yapraklarını dökmiyen bir sürü ağaçlarla çevriliydi. Bü
yük ve kayalık havuzların etrafında çeşit çeşit ve renk renk otlar, çiçekler, yosunlar vardı. Suların yüzünü iri yapraklar örtüyordu. Yüksek limonlukların içinde sıcak memleket nebatları, kalın gövdeli ve küçük yapraklı ağaçlar vardı. Maria:
«Burası Berlinin en güzel yeridir...» dedi «Bu mevsimde, ziyaretçisi yok denilecek kadar tenhadır... Sonra bu garip ağaçlar bana daima hesretini çektiğim uzak memleketleri hatırlatır... Onların alıştıkları yerlerden sökülerek buraya getirildiğini ve böyle sunî tedbirler, ihtimam-
7
