Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/92

92

KÜRK MANTOLU MADONNA

ehemmiyetli olduğunu farkedince insan hayatının ürkü­tücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım.
  Halbuki şimdi herşey değişmişti. Bu kadının resmini gördüğüm andan beri geçen birkaç hafta içinde, ömrümün bütün senelerinden daha çok yaşadığımı hissediyordum. Her günüm, her saatim, uyuduğum zamanlar bile dopdoluydu. Bana sadece yorgunluk veren uzuvlarımın değil, ruhumun da yaşamıya başladığım, içimde, haberim olma­dan bekleşen üstü örtülü derin tarafların da birdenbire meydana çıkarak bana fevkalâde cazip, kıymetli manza­ralar arzettiklerini görüyordum. Maria Puder bana bir ru­hum bulunduğunu öğretmişti ve ben de onun, şimdiye kadar rasladığım insanlar arasında ilk defa olarak, bir ru­hu bulunduğunu tesbit ediyordum. Muhakkak ki bütün in­sanların birer ruhu vardı, ama birçoğu bunun farkın­da değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi. Bu ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman, ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmıya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu... Biz ancak o zaman sahiden yaşamıya, -ruhumuzla yaşamıya başlıyorduk. O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılı­yor, ruhlar birbirleriyle kucaklaşmak için, her şeyi çiğne­yerek, birbirine koşuyordu. Bütün çekingenliklerim yok olmuştu. Bu kadının karşısında her şeyimi ortaya dök­mek, bütün iyi ve fena, kuvvetli ve zayıf taraflarımla, en küçük bir noktayı bile saklamadan, çırçıplak ruhumu onun önüne sermek için sabırsızlanıyorum . Ona söyliyecek nekadar çok şeylerim vardı... Bunların, bütün ömrümce konuşsam bitmiyeceğini sanıyordum. Çünkü bütün öm­rümce susmuş, zihnimden geçen her şey için: «Adam sen de, söyleyip de ne olacak sanki?» demiştim. Eskiden her insan hakkında, hiçbir esasa dayanmadan, sırf mukave­met edilmez bir ilk hissin, bir peşin hükmün tesiriyle na­sıl: «Bu beni anlamaz!» demişsem, bu sefer bu kadın için, gene hiçbir esasa dayanmadan, fakat o yanılmaz ilk his­-