Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/82

82

KÜRK MANTOLU MADONNA

varıyorum... Belki de bunun için ilk gördüğüm andan iti­baren sizde hoşuma giden bir şey bulduğuma hükmet­tim... Sizde genç kızlara mahsus bir hal var...»
  Annemden ve babamdan çok dinlediğim bu lâfı böy­le ilk defa konuştuğum bir insandan duymak beni şaşırt­tı ve üzdü... O sözüne devam ederek:
  «Dün akşamki halinizi unutamıyacağım!» dedi. «Bü­tün gece aklıma geldikçe güldüm... Namusunu müdafaa etmek istiyen masum bir genç kız gibi çırpmıyordunuz. Halbuki Frau van Tiedemann’dan kurtulmak pek kolay değildir.»
  Hayretle gözlerimi açarak:
  «Tanıyor musunuz?» dedim.
  «Nasıl tanımam, akrabamdır! Dayımın kızı... Ama şimdi dargınız... Ben değil... Annem görüşmek istemiyor; bu halleri yüzünden... Kocası avukattı. Umumî Harpte öldü... Şimdi, annemin tabiriyle, «uygunsuz» bir hayat sü­rüyor... Ama bize ne?... Dün akşam ne oldu? Kurtulabildiniz m i? Nereden tanışıyorsunuz?»
  «Ayni pansiyonda oturuyoruz. Dün akşam bir tesadüf sayesinde yakamı kurtardım, Bizim pansiyonda dayıza­denizle yakından alâkadar olan bir Herr Döppke var, onunla karşılaştık.»
  «Evlenseler bari.»
  Bu cümle ile bahsi kapatmak istediğini anladım. Bir müddet sustuk. İkimiz de belli etmeden birbirimizi tet­kik etmek istiyor ve bu sırada gözlerimiz karşılaşıverince, «Gördüklerimden memnunum.» demek istiyen tasvipkâr bir gülümseme ile bakışmakta devam ediyorduk.
  Sükûtu ilk bozan ben oldum:
  «Demek bir anneniz var?.» «Sizin gibi!
  Mânâsız bir şey sormuş gibi sıkıldım . O bunu farkederek sözü değiştirdi:
  «Sizi burada ilk defa görüyorum!»