Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/122

122

Kürk Mantolu Madonna

Bütün bunların üstünde, ona yakın olmak, onun için bir şey olduğumu bilmek vardı:
  «Maria» diye fısıldadım. «Nasıl oluyor da bir insan di­ğer bir insanı bu kadar çok mesudedebiliyor?.. İnsanın içinde ne müthiş kuvvetlerin saklı olması lâzım!»
  Gözlerinden tekrar o parıltı geçti. Fakat bana bir müddet daha dikkatle baktıktan sonra dudağını ısırdı. Ba­kışları dumanlı ve manasızdı:
  «Haydi oturalım!» dedi, «Ne kalabalık! Galiba sıkılmıya başlıyacağım!»
  Tekrar ve üstüste şarap içti. Bir aralık yerinden kal­karak:
  «Şimdi geliyorum!» dedi ve sallana sallana uzaklaştı.
  Uzun müddet bekledim. Bütün ısrarlarına rağmen faz­la içmekten kaçmıştım. Sarhoş olmaktan ziyade sersem­dim. Başım ağrıyordu. Aradan on beş dakikaya yakın bir zaman geçtiği halde geri gelmedi. Merak etmiye başladım. Bir yerde düşüp kalmış olmasın diye gidip bütün tuvalet­leri gezdim. Buralarda, elbiselerinin kopan yerlerini iğne ile tutturmıya çalışan veya ayna karşısında tuvalet tazeliyen kadınlar vardı. Maria’ya hiçbirinde raslamadım. Salonların kenarındaki kanapelerde kıvrılıp sızan kadınlara teker teker baktım. Onu bulamadım. İçimde, bir anda son derece şiddetlenen bir endişe başladı. Oturan ve ayakta du­ran insanlara çarparak bir salondan öbürüne koştum. Mer­divenlerin birkaçını birden atlıyarak alt kata indim ve ara­dım. Yoktu.
  Bu sırada gözüm, gazinonun dönen kapısının buğulu camları arasından dışarıya ilişti. Orada beyaz birşey duru­yor gibiydi. Kapıya atıldım ve dışarı çıkınca bir feryat ko­pardım. Maria Puder, iki kolunu başının hizasında yanyana getirerek, kapının hemen önündeki ağaçlardan birine dayamış ve yüzünü oraya yapıştırmıştı. Sırtında ince bir yün elbiseden başka bir şey yoktu. Saçlarına ve ensesine