Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/101

Bu sayfa doğrulanmış
101
KÜRK MANTOLU MADONNA


  Halbuki ben bu kadar hakikatsever olmak istemiyor­dum. Hiç bir hakikatin beni ondan uzaklaştırmasına ta­hammül edemiyeceğimi anlıyordum. Ruhlarımız için en lüzumlu, en kıymetli olan şeyleri birbirimizde bulduktan sonra diğer teferruatı görmemezlikten gelmek, daha doğ­rusu büyük bir hakikat için küçük hakikatleri feda etmek, daha insanca ve daha insaflı olmaz mıydı?
  Her hususta doğru ve salim hükümler veren bu ka­dının, hayattaki acı tecrübelerine, muhitin bozucu tesirlerine tâbi olarak böyle düşündüğü muhakkaktı. İste­mediği, hoşlanmadığı insanlar arasında yaşamıya, on­lara zorla gülmiye mecbur olduğu için böyle derin bir in­fiale kapılıyor, herkesten şüphe ediyordu. Ben ise bütün ömrüm boyunca insanlardan uzak kaldığım ve onlar tara­fından pek rahatsız edilmediğim için kimseye kızdığım yoktu. Beni kemiren sadece büyük bir yalnızlık hissi idi ve gene bu yalnızlığın tesiriyle, bana yakın olduğunu anladığım bir insana karşı birçok noktalarda kendimi aldatmıya hazırdım.
  Şehrin ortalarına gelmiştik. Sokaklar aydınlık ve ka­labalıktı. Maria Puder düşünceli ve galiba biraz da mahzundu. Korka korka:
  «Bir şeye mi canınız sıkıldı?» dedim.
  «Hayır!» diye cevap verdi. «Canımı sıkacak bir şey ol­madı. Hattâ bugünkü gezintimizden memnunum.. Her hal­de memnunum...»
  Bunları söylerken başka şeyler düşündüğü belli idi. Arasıra yüzüme ilişen gözlerinde dalgın bir hal ve gülümseyişinde beni ürküten bir yabancılık vardı. Bir aralık sokağın ortasında durdu.
  «Eve gitmek istemiyorum!» dedi.«Haydi, yemeği bir yerde beraber yiyelim. Benim iş vaktime kadar konu­şuruz!»
  Hiç beklemediğim bu teklifi lüzumsuz bir heyecanla karşıladım. Fakat bu halimin onu daha çok yabancılaş-