35
Babam Makassar'da yeni bir iş bulmuş. Endonezya'da, özellikle doğudaki adalarda “deniz ürünleri” en önemli gıda konumundadır ve sadece halkın protein ihtiyacını karşılamak için değil, ihracatta da çok önemli bir rol oynar. Asırlardır, özellikle Çin ve Japonya'dan, Doğu Endonezya ve Papua Yeni Gine'deki sedef, inci, deniz kaplumbağası, deniz kabuğu, deniz kestanesi gibi birçok ürüne çok talep vardır. Babam Makassar'daki Deniz Balıkçılığı Enstitüsü'nde (Instituut voor de Zee Visserij) proje müdürü olmuş ve birinci görevi "ton balığı sürüsü” bulmaktı. Nusa Tengara, Bali, Lombok, Sumba, Sumbawa, Timor Adaları ve Ambon Adaları ile Yeni Gine’deki denizler arasında milyonlarca ton balığı vardı. Balıklar Hint Okyanusu'ndan gelip adaların arasından geçerek Pasifik Okyanusu'na göç ediyorlar ve daha sonra da geri dönüyorlardı. Japonya'nın işgal zamanında Japon biyologlar ve balıkçılar denize bir besin kaynağı olarak çok önem vermişler. İkinci Dünya Savaşı'ndan önce Selebes, tam kuzeyde Palau (200 küçük mercan ada), Yap ve Carolinen adaları Japonya'ya aitmiş (trust area, yani güvenli bölge) ve ton balığını oradan Tokyo pazarına gönderiyorlarmış. Orada bir kilo ton balığının fiyatı dana etinden çok daha değerli imiş ve ton balığı özellikle suşi yapmak için önemli bir ürünmüş. Savaştan sonra Japonlar ton balığının sezonluk göç bilgilerini Hollandalılarla hiç paylaşmak istemediler. Ayrıca Japonlar ton balıkçılığı için, canlı oltayla tutmaya yönelik özel, ağsız bir metot geliştirdiler. Bunun için özel bir gemi, güçlü bir motor, çok sayıda insan, her iki kişinin beraber kullanacağı, ton balığı çok ağır ve canlı haldeyken çok tehlikeli olduğundan, bir sırık ve demir, telli oltasız parlak bir kanca gerekiyordu.
Babamın balıkçılık çalışmaları. Yeni Gine, 1948. 1. Balıkçılık denemeleri. 2. Balık türleri araştırması. 3. Denizcilik Enstitüsü Balıkçılık Araştırma Bürosu. 4. Ton balığı ve diğer türler. 5. Ağsız ton balığı yakalama denemeleri.
