205
Sinop-Durağan’da Proje alanında köylülerle birlikte, 1992.
Bizler köylerin avukatları, ORKÖY ise ağaçların temsilcileriydi. Ormancılar ağaçsız, şiddetli erozyona maruz köylere ilgi göstermiyorlardı. TKV özellikle o köylere bir “challenge’’ (iş, temel uğraş) olarak bakıyordu, 1992
tı. TKV’nin amacı ise, fakir bölgelerdeki çiftçi ailelerin gelirlerini ve sosyo-ekonomik durumunu geliştirmek ve bunun için de yöredeki doğal kaynakları -orman, mera, toprak ve suyu- entegre bir şekilde kullanarak korumaktı. Bizler köylerin avukatları, ORKÖY ise ağaçların temsilcileriydi. Ormancılar ağaçsız, şiddetli erozyona maruz köylere ilgi göstermiyorlardı. TKV özellikle o köylere bir “challenge’’ (iş, temel uğraş) olarak bakıyordu. Orman Bakanlığı ile beraber ağaçlandırma programı planladık. Ağaçlandırma Genel Müdürlüğü (AGM) TKV’nin orman köylerine bedava fidan vermişti. Biz bundan çok hoşlanmadık ve köylülere hangi tür fidan istiyorsunuz, diye sorduk ve özellikle gelir getiren fidanlar için de sembolik bir fiyat koyduk. İkinci olarak köy alanında gezdik ve hangi fidanın nereye dikilebileceğini değerlendirdik. O zaman yeni bir erozyon haritası ortaya çıktı ve bambaşka bir türde ağaç ihtiyacı oluştu. Orman Genel Müdürlüğü (OGM) köylüleri korkutmuştu. Onlar devletin hazine arazilerini orman yapmışlardı. Çiftçiler “hazine” kavramını kabul etmiyorlardı. Kendi âdetlerine göre her ağacın bir sahibi ve bakıcısı vardı; köydeki “maço” çiftçiler bunları tüfekle koruyordu.
Sosyal Ormancılık Projesi köylülerle her adımı birlikte planladı. Özellikle Sinop-Durağan’da ve Erzurum-Uzundere’de ormancı ve
