yalandı, aslında çok uzakta yaşıyordu) ve gelecek hafta onu ziyaret etmeyi düşünüyorum, isterseniz sizi de ziyaret edebilirim. Bana bir randevu verebilir misiniz?” diyordum. Arkadaşlarımızla bu yaptığımız moral verici, canlandırıcı konuşma olan bir “pep talk”tu. Dostların hedefi her zaman moral vermektir. En önemli ders: Tutkal gibi yapış ve devam et. Konuşmayı bitirme, ancak her zaman aynı şeyi tekrarlama. Hedef: Yuvadaki aslandan, Dışişleri Bakanlığı’ndan bir randevu almak. Kuşkusuz bu kolay bir şey değil. O dostlar grubu içinde Louise Den Tex vardı. O zamanlar o benim kız arkadaşımdı. Ayrıca HEBE Kulübü sınıf dostu Chris van Eeghen’ın da yeğeni idi.
Telefon konuşması çok kolay oldu. İlk önce benim önyargım doğruydu. Görüştüğüm kişi, “Hayır, biz antropologları göndermiyoruz ve az gelişmiş ülkelere sadece teknik destek veriyoruz,” dedi. Memura kooperatif deneyimimden bahsettim, hemen sesi değişti ve “O zaman durum farklı, FAO ve ILO bu konuya çok sıcak bakıyor, buraya gelin ve konuşalım,” dedi. Randevuda bana, “Sizinle önce Dışişleri Bakanlığı’nın Kalkınma Genel Müdürlüğü’ndeki memurlarla bir panel yapacağız. Sonra bir psikoloji testi olacak. Ardından özel kalkınma ve dil kursu alıp Burundi’ye gideceksiniz,” dediler.
Bir hafta Cenevre’deki ILO Merkezi’nde, sonra ILO Afrika’nın merkezi Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nin başkenti Kinsaşa’da kaldım ve Eylül 1978’de Uluslararası Çalışma Örgütü’nün Burundi’deki “Kooperatifleri Kalkındırma Projesi”ne katıldım. Afrika’ya gidinceye kadar kız arkadaşım Louise’nin evinde kaldım. Louise’nin babası Profesör Emile Den Tex çocukları için Rijks Müzesi’nin arkasında 2. Weteringsdwarsstraat’ta 17. yüzyıla ait küçük bir ev satın almıştı. Orası eski bir dokumacı eviydi. Louise’nin ağabeyi Gideon’da öğrenciydi ve sevgilisinin evinde kalıyordu. O nedenle ben onun katına yerleştim. Akşamları öğrencilerle birlikte büyük bir masanın etrafında oturur, kahve içip tartışır-
Louise Den Tex, öğrencilik yıllarında okul arkadaşımdı.
Louise 2012 yılında, Fransa, Isarles, Ardeche’de, kocası Laurens Heidendael ile beraber senede üç dört ay eski bir çiftlik evinde yaşıyorlar. Loutje (Louise) benim gibi beş çocuklu bir ailede büyüdü. Baba Leiden Üniversitesi’nde jeoloji profesörüydü ve 1964 yılında Fransa’da bu çiftliği ve 230 dekarlık ormanı satın almıştı. Yaz sezonunda öğrencileriyle birlikte burada jeomorfoloji araştırmaları yapıyorlardı. Çünkü “Ardeche” bölgesi Fransa’nın en yüksek bölgesi (1500 m) ve de eski bir volkanik yöresidir.
