görevlilerinin etkisinde kalan İmparator Wuzong (M.S. 842-M.S. 845), Budistlere yönelik baskı ve şiddet politikaları uygulamıştır. Manastırların ve keşişlerin yozlaştığını düşünen İmparator, 4.000 manastıra el koymuş, 250.000 keşişin görevine son vermiştir (Poceski, 2009, s. 109-126; Raz, 2012, s. 69; Küçük, Tümer ve Küçük, 2014, s. 268-269; Netzley, 2002, s. 58).
Manastır inşasının yanı sıra çeviri faaliyetlerine de yoğunlaşan keşişler, aynı dönemlerde An Shigao (?- M.S. 170), Lokaksema (M.S. 147-?), Dharmaraksa (M.S 233-316), Kumarajiva (M.S. 344- M.S. 413), Tao An (M.S 312-M.S. 385), Hui Yuan (M.S 334-M.S. 416), Tao Sheng (M.S. 360-M.S. 434), Paramartha (M.S. 499-M.S. 569), Xuan Zang (M.S. 602-M.S. 664) ve Yi Jing’in (M.S. 635- M.S. 713) öncülüğünde, önemli Budist metinleri Çinceye çevirmiştir. Yeni Budist eserlerin Çinceye çevrilmesi, manastırlarda zengin bir bilgi birikimi oluşturmuştur. Manastırlarda görev yapan üstat keşişler tarafından değerlendirilen bu bilgiler, zamanla T’ien Tai, Ching Tu, Hua Yen, Chan, Lü Tsung, Weih Shih, Mi Tsung, San Lun gibi okulları ortaya çıkarmıştır. Her bir okul, Budist öğretilerin geliştirilmesi için Budizm’e yeni yorumlar getirmiştir. Bu yorumlar neticesinde, Budist öğretiler, Çin’in yerli inançlarıyla uyumlu hale gelmiştir. Bu okullarda yetişen keşişler, Budizm’i hem ülke içinde yaygın hâle getirmiş hem de Kore ve Japonya başta olmak üzere diğer Asya ülkelerine yayılmasını sağlamıştır (Küçük, Tümer ve Küçük, 2014, s. 266; Irons, 2008, s. 92-94; Prebish ve Keown, 2006, s. 235; Conze, 2005, s. 123).
Kore’deki manastır faaliyetleri, Çin etkisinde gelişmiştir. Çin’den Koguryo krallığına 372’de dini tanıtmak amacıyla keşiş Sundo (?) gönderilmiştir. Buda heykeli ve çeşitli Budist metinlerle Kore’ye giden Sundo, Budizm’i Kore’ye tanıtmaya başlamıştır. Sundo’nun Koguryo’daki çalışmalarını güçlendirmek isteyen Çin, 384’de aynı bölgeye keşiş Ado’yu (?), Paekche krallığına ise keşiş Marananta’yı (?) göndermiştir. Sundo ve Ado, Koguryo’da Budizm’i yaygınlaştırmak amacıyla Songmun ve Ibullan manastırlarını kurmuştur. Marananta ise Paekche’ye varışından bir yıl sonra, başkent Hansan’da manastırlar kurmaya başlamış ve buradaki manastır yaşamının temellerini atmıştır (Melton, 2014, s. 402, 409; Buswell, 2005, s. 1170). Manastırların Kore’de yaygınlık kazanmaya başlaması, Kore kralları için önemli bir politik fırsat olmuştur. Silla Kralı Pophung (M.S. 514-M.S. 540), kendisinin de bir keşiş olduğunu ilan ederek manastırlara resmiyet kazandırmıştır. Onun bu hamlesinden sonra manastırlar, devlet ile halk arasındaki bağlantıyı sağlamaya başlamıştır. Özellikle keşiş Won’gwang (M.S. 541-M.S. 630) ve Chajang (M.S. 590-M.S. 658) manastırlar ile devlet arasındaki bağlantıyı sağlamada büyük başarılar göstermiştir. Devlet desteğini arkasına alan Koreli keşişler, dinî bilgilerini arttırmak ve Kore Budizm’ini zenginleştirmek amacıyla Çin’e seyahat etmişlerdir. Çin’deki Budist okullarda eğitim alan keşişler, ülkelerine döndüklerinde, öğrendikleri bilgilere kendi yorumlarını da ekleyerek; Son, Kyeyul, Hwaom, Haedong ve Popsang gibi okullar kurmuşlardır. Bu okullar Budizm’in Kore’ye yerleşmesinde etkili olmuştur (Prebish ve Keown, 2006, s. 245; Keel, 2004, s. 431).
Japonya’daki manastır faaliyetleri, ülke tarihinde siyasi ve sosyal açıdan önemli sonuçlar ortaya çıkarmıştır. Burada manastır hayatı, başlangıçta Kore, daha sonra ise Çin etkisi altında gelişmekle beraber zamanla kendi şeklini oluşturmuştur. İlk manastırlar, Prens Shotoku Taishi (M.S. 574-M.S. 622) ve Soga ailesinin girişimleriyle yapılmıştır. Shotoku, manastır yapımı için Kore’den ustalar getirtmiştir. Bu ustaların yardımıyla 593’te Shitenno-ji, 607’de Horyu-ji manastırları inşa edilmiştir. Shotoku, Kore’ye, Budist çalışmalar yapmaları için keşişler göndermiş, kendisi de Koreli keşiş Hye-cha’dan (?) sutra dersleri almıştır.
