Sosyal İçici Olamamak
Sosyal içici olamamak… Bunu fark ettiğim zaman 21 yaşındaydım. Evet, daha 21 yaşında “normal” insanlar gibi sosyal içici olamadığımı kabul etmiştim.
Eski sevgilimin bana söylediği “Sen gündüz çok farklısın, akşam 10.00’dan sonra değişiyorsun sözünü hiç unutamam. Eski sevgililerimi unuttum çoktan o ayrı bir konu ama bu sözleri unutamam. Bir tanesinin de babası bana: “Oğlum ben de içiyorum ama ağzımla içiyorum!”’ diye ayar vermişti.
Kafam “güzelken” yaşadığım blackoutlar sebebiyle ertesi sabah çoğu kez ne yaptığımı bilmeden uyanırdım. Cep telefonumdaki 87 cevapsız çağrıyı, 22 okunmamış mesajı görüp “Yine ne yaşadım da hatırlamıyorum?” desem de akşamki programın içeri değişmezdi: Salaş bir meyhanede beni bekleyen rakı sofrası.
Tüm bunları yaşarken etrafımdaki insanların zaman geçtikçe azaldığını hissediyordum. Etrafımda insanlar vardı evet ama onlar sadece içki masama eşlik ederdi.
Bir düşünün, oturduğunuz yerde 7/24 açık olan 10’un üzerinde meyhane, 20’nin üzerinde tekel büfesi var! Madde bağımlıları bu bakımdan daha şanslı! En azından eksikliğini çektikleri maddeyi bulmaları, ortak arkadaşları ya da tanıdık torbacıları yoksa çok zor! Hiç kusuruma bakmayın ama benim bağımlığım yasal bir bağımlıktı. İstediğim anda ulaşırdım alkole. Şimdi çıkayım dışarı, hemen alkol alabileceğim bir yer bulabilir ve içmeye başlayabilirim -ama içmiyorum. Engellemem lazım o dürtüyü. Engelleyemez-
