şairane odanızdaki hasbuhalimizde, gördüğüm pek necip ruhunuzun, yüksek zekânızın dürendişâne mütalâaları bana bu hususta düşündüklerimi arza cesaret ve bu bavta kıymettar düşüncelerinizi istirhama cür'et verdi.
Bolşeviklik — Bulgar ve Macarların da iltihakiyle— bugün İtilâf devletlerinin emperyalist istilâsına, hırs ve tamaına, gadir ve itisafına karşı bir ittihat vesilesi oldu. Kavimlerin adet ve irfanına göre pek çok muhtacı tadil olan yüksek prensipleri bir tarafa bırakırsak inşaallah en muazzam ve metin bir millet olan Almanların da bu cihete —gaddar bir sulhu kabul etmemek için— temayülleri bizler için pek büyük faideyi mucip olacaktır. Fakat biz ne olacağız? İstanbulda, diyebilirimki mütarekeden beri zuhura gelen vekayii müessife, vatanın düçar olduğu gadir ve itisaf karşısında heran bu suali kendime soruyorum. Daha orada iken ırk ve cins tanımayan yüksek prensipleri hazım edemiyenler elinde ilim ve irfan ve rafahın düşmanı biamanı olan bu prensiplerin, teşkilâtsız, mürşitsiz, mağdur biçâre Türklerin son bir katliamından başka bir şey olamıyacağını düşünerek tamamen aleyhinde, her şeyden evvel bu büyük felâket içinde milletin birleşmesi, haricî dahilî tehlikelere karşı hazırlanması, mefkûre sahibi bir Türk olması lüzumuna iman eylemiştim. Bu imanın günden güne resaneti ile beraber, büyük bir harpten çıkmış, beli bükülmüş, elinde avucundakini vermiş, ordusuz, silâhsız bir milletin yekvücut muntazam teşkilâta da malik olsa muhafazayi mevcudiyetini bugün, için şüpheli görüyorum. Tasavvur buyurunuz ki Ermenistan mes'elesinin ciheti tatbikiyesi başlasın. Bir taraftan temini asayiş maksadiyle bir, iki fırka da Yunan askeri Canik livasını işgale başlasın, Italyanlar, cenuptan Sivasa ilerlesin, ne yapacağız? Son kurşunumuzu beynimize sıkıncaya kadar müdafaa edeceğiz diyeceksiniz. Bunu
