«Nazik dilber hem şivekâr»
kontosunu çalmaya, Etem de kırmızı kuşağının arasından çıkardığı koskoca bir ayıyı bu makamla oynatmaya başlamıştı!...
İki gün sonra, hiç akla, fikre gelmeyen bir iş oldu. Ben daha evde sabah çayımı içerken kahveci çırağı kapıya geldi, küçük bir zarf uzatarak,
— Bunu -dedi-, İrfan Bey (bizim arkadaş) gönderdi. Çabuk cevabını istiyor!...
Zarfın içindeki kâğıtta şöyle yazılıydı:
«Bana bak, arkadaş!...
Maksadım barışmak değil; sakın aklına öyle bir şey gelmesin!... Ancak seninle çok ciddi ve çok ehemmiyetli bir şey görüşmek istiyorum. Bu, benim için bir haysiyet meselesidir. Kahvenin bahçesinde bekliyorum; gel görüşelim!»
Adını yeni öğrendiğiniz ve kendisini çok önceden bir hayli tanımış olduğunuz bu sinirli arkadaşım İrfan'ın, bazı kereler en ufak bir şeyi nasıl büyüttüğünü, habbeyi nasıl kubbe yaptığını, buluttan nasıl nem kaptığını ve arasıra bu yüzden nasıl patavatsızlıklara kalkıştığını çok iyi bildiğim için kahveci çırağına,
— Peki -dedim -, beklesin, beş on dakikaya kadar geliyorum.
Çırak, gülümseyerek,
— Yok -dedi-, cevabını kâğıdın arkasına yazsın, imzalasın, dedi.
Peki deyip kâğıdın arkasına, «Beş On
dakikaya kadar geliyorum...» diye yazdım, gönderdim.
