atlaması herhalde boşa değildi. O, bu geceyi hiç şüphesiz Hazinedar çiftliğindeki çadırlarda geçirecekti. Benimle gelmesinin elbette bir sebebi vardı. Hoş, buna ben bir yandan da sevinmemiş değildim. Çünkü kaç gündür benimle dargın olan bizim arkadaşa dair Etem'den belki de bir hayli malumat alacaktım...
Her tarafı dövmeler içinde, kösele suratlı, sırım gibi herif, araba yürürken karşımda divan durur gibi elpençe duruyor ve âdeta arabanın içinde lafı benim açmamı bekliyordu.
Ben, hiç oralı olmayınca nihayet dayanamadı. Davutpaşa'nın altındaki beylik fırının oraya inerken çenesi açıldı:
— Görünmez oldunuz, kaç zamandır bizim Topçular'daki harmanların önünde?
— Bütün yazı sizin harmanlarda geçirecek değiliz ya!
— Sizin arkadaş gelir ama sık sık!... Ne sabah tanır, ne üğle, ne de avşam; kapınca muzikasını (ağız armoniğini) kemançesini, damlar her saat çadırların önüne!...
— Sizi çok seviyor da ondan!...
— Ya ya!... O sever sahi bizi çok...
— Oldu olacak, bari onu da aranıza alın!...
— Nasıl alalım?...
— Damat olarak alın!...
Bu sözüm, Etem'in pek hoşuna gitmiş olmalı ki beylik fırının önünde bir kahkahadır attı... Akşamın alacakaranlığında onun, arabanın içinden fırlattığı bu yüksek kahkahaya Akman ağa karşılık
verdi:
