Bundan yirmi, yirmi beş yıl önce, az aydınlık, çok durgun bir temmuz gecesiydi. Ortada ağustosböcekleriyle kara kurbağalarının hiç durmadan ötüşlerinden başka ses yoktu. Vakit tam yatsı zamanıydı.
Bir arkadaşla birlikte Topçulardaki «Tokaların bağları» denilen yerin biraz ilerisinde oturmuş, ağustosböcekleriyle kara kurbağalarının tatlı tatlı ötüşlerini dinliyorduk.
Ayıp değil ya, kimi kanarya, florya, papağan dinler, zevk alır; kimi de bizim gibi işte böyle ağustosböceği, kurbağa dinlemekten hoşlanır.
Bu saatte gündüzden pek yorgun düşen harmancı çingeneler çoktan yatmışlardı. Elli altmış adım kadar ötemizdeki çadırlarda tıs bile yoktu. Bol buğdaylı, bol arpalı harman yerlerinde akşamdan tıkabasa tıkınarak karınları davul gibi şişmiş olan beygirlerle taylar, eşeklerle sıpalar öyle derin birer uykuya dalmışlardı ki, bunları bacaklarından sürükleseler haberleri olmayacaktı. Kadın erkek, çoluk çocuk çingenelerin bir kısmı sıcaktan çadırların biraz ilerisindeki incir ağaçlarının altlarına devrilmiş, sereserpe uyuyorlardı.
Oturduğumuz yer, o mevkiin en yüksek ve
