boylardım! O katır oğlu katıra rahmetli dediğimin sebebi, bizde ölüleri daima hayırla andıkları içindir. Yoksa gerçekte rahmet, hiç öylelerinin üzerinden geçer mi?
Bundan tam on iki buçuk yıl önce Aksaray'dan Kadıköyü'ne taşınmış olan Nâzım'a gittiğim günün akşamı idi.
Hoş, o gün Nâzım'ı, akşama kadar, orada da bulamamış, yeni askere gittiğini duyunca, Feridun'u insafa getirmek için zihnimde başka vasıtalar araştırarak meyus bir halde geriye dönmüştüm. Akşam üstü vapurdan Köprüye çıkınca şeytan beni dürtmüş,
— Haydi İrfan -demişti-, şuracıkta, rıhtımdaki gazinoların birinde serin serin birkaç bira çekiştir; belki orada bir iki candan ahbaba da rasgelirsin; onlarla da biraz dertleşirsin!...
Hay ayaklarım kırılaydı da gidemez olaydım! Ama içime de doğmamış değildi. Rıhtımdan doğru giderken içimden,
— Ya o gideceğin yerde -diyordum-, şimdi Benli Lâtiflere, Feridunlara, Tornavidalara rastlarsam!
Sonra yine,
— Rastlamam ya! Onlar şimdi ya Balat meyhanelerindedir, yahut Topkapı taraflarında... Hem, bir de onlara rastlamış olsam bile ne çıkar? Daha iyi, yanlarına gider, kendilerini selâmlar; onlarla barışır; Feridun'un samimiyetle ellerini sıkar; şimdiye kadar birbirimizi boş yere incitmiş, kırmışız Feridun'cuğum; şimdiden sonra ise seninle dünya ve ahret kardeşiz... -der ve o bana,
— Bu neden icap etti, böyle? -deyince, ben de ona:
