Çocukluk ve gençlik arkadaşım İrfan'ın buraya kadar düzgün devam eden hatıra defteri burada birdenbire zınk diye duruyor. Hatıraların en sonundaki o: «Haydi Allah yardımcımız olsun!» sözünden sonra yarım kalan sayfanın boş yerlerini şöyle:
noktalar dolduruyor; ondan sonraki gelen sayfa da simsiyah mürekkeple bastan başa karaya boyanmış görünüyordu.
Bu kapkara sayfanın karşı tarafına gelen sayfada ise iri harflerle ve bir çerçeve içinde şu kısa yazı, şu şekilde göze çarpıyordu:
Bu kısacık yazının alt tarafında da kurşun kalemiyle ve silikler içinde şunlar okunuyordu:
Sayfayı pek yavaş çevirin ki yaprağın acı, zehir gibi hışırtısı ile bundan önce okumuş olduğunuz iki buçuk yıllık o tatlı, saf, masum hâtırat ürkmesin! Onlar, orada tatlı tatlı uyusun
