— Artık Emine'den sonra tekrar Nazlı'yı mazlıyı eve almak olur mu ya?
— İş senin bildiğin gibi değil anneciğim; Nazlı artık benim ahiret kardeşim oldu!
— Tu... Allah müstahakkını versin senin İrfan; desene ki sen çingenelerin çeşidi ile çeşnici başı olmak istiyorsun!
Gevrek gevrek gülerek kapıyı çektim:
— Şimdilik Allaha ısmarladık anneciğim!
— Güle güle yavrum... Akşama erken gelmeyi unutma!...
Nâzım'ı koydunuzsa bulun! O gün aramadığım ne dairesi kaldı, ne çıktığı kahveler, ne Aksaray'daki evi... Halbuki o Aksaray'dan çıkıp Kadıköyü'ne taşınalı dört beş ay olmuş... Sonra kendi askerlik işiyle uğraştığı için dört beş gündür daireye de gelmiyormuş... Arkadaşlarından Kadıköyü'ndeki adresini aldım, yarın Kadıköyü'ne gideceğim...
Bugün ben evden çıktıktan sonra akşama doğru Nazlı bize gelmiş; bana söylediklerini anneme de aynen tekrarlamış; şimdiden sonra,
— İrfan, benim dünya ve ahiret kardeşim, sen de benim dünya ve ahiret anam; sonra Emine artık dünya ve ahiret görümcemdir!... -diye annemin ellerine, boynuna sarılmış... İkisi de karşılıklı bir müddet ağlamışlar...
Sonra annem onu akşam yemeğine alıkoymak istemiş; fakat çadırdaki küçük şoparı bugün biraz rahatsız olduğu için: «Bu akşam bana müsaade,
