— Ha konuş şinci sen benim elinimetlim ile baş başa istediğin gibi... Ben bulaşayım kendi işime!
Etem, bahçeye yürüdü ve ben Nazlı'ya sordum:
— Neye geldin?
— Geldim mümbarek olsuna!
— Rica ederim Nazlı!
— Yok, yok ricaya micaya hacetlik yok... Doğrusu ben buna çok sevindim. Dünkü ne olup bitti, hepsiciğini bilirim.
— Tabi, geveze Etem söyledi.
— Ve de çok ıslâh etti, süyledi. Zere yer idi benim içimi te o geçen yaz gecesinden beridir bir kurt... Ben seni gene severim, bilirim, sen de beni düşürmezsin hiç bir zaman gözünden... İlle velâkin te görürsün işte, ben bir dul kadınım, var bir ençiğim kucağımda... Bir de var ki, vermişim onu Çeribaşı ağaya evlâtlık... Onu tutardım şinciye kadar senden gizli... Şinci ben hem dul, hem iki çocuk anası... Sen ise daha ergen bir delikanlı... Doğrusunu istersen, yok idi benden sana bir hayır temelli... Sen alsa idin bile beni imamın kavli ilen, sonra çabuktan usanacaktın benden... Olmayacaktı aramızda geçinme yolu... Sen bıkınca benden, bulaşacaktın gece gündüz benimle marazaya... Yiyecektik birbirimizi köpekler gibi ev içerisinde... Hem de uymazdı efendim bizim âdetlerimiz sizinkilere... Buna sebep, üzülürdüm nice zamanlar buna... Sonra senin koca nine de olacaktı bizim yüzümüzden farfara... Gelgelelim şinci o calgıcı kızı Emine'ye... O daha gençtir, kız oğlan kızdır; yoktur başında benim gibi encikli püsküllü belâsı...
