şenlik, çakırımsı şehlâ gözlerine öyle bir civeleklik geldi ki, bu haliyle sevincinden annemin ellerini bırakıp yanaklarına; yanaklarını bırakıp ayaklarına sarılıyor ve arada bir neşesinden kalkıp odanın ortasında:
«Hohohoy yallah,
Patakoz yolla!»
diye göbek atıyordu. Biraz sonra Emine civelek gülüşler arasında sokak kapısından çıkıp da,
— Allahaısmarladık benim canım, ciğerim, gülbeşekerim İrfan Beyciğim; hoşça kalasın benim cennetlik cici anem!... -diye bize veda ederken mutfak tarafından da Etem'in sesi geliyordu:
— Bizim Nazlıcık, gene yaksın başına kınacığını! Çakır Emine urdu gene turnayı gözünden; bizim elinimetli de dönecek şinci tekrar sözünden!
Ertesi sabah, bizim bahçeye çalışmaya gelen Etem'le birlikte baktım, Nazlı da geldi.
Hoppala! Çattık belâya... Dün Emine derken bugün de Nazlı, aynı firaklı sahneyi annemin önünde tekrarlayacak olursa mutlaka kadıncağızın bir tarafına inerdi.
Bir gün önceki hadisenin böyle sıcağı sıcağına Nazlı'yı da birlikte getirmesine canımın sıkılacağını anlayan Etem, bahçe kapısında kulağıma eğildi;
— Müjde -dedi-, müjde!
— Ne müjdesi?
Nazlı'ya dönerek,
