Öteki kız,
— Harmancı todilerin kâtibi imiş!...
Kocakarı,
— Ama, siz bir görseniz o Çakır Emine'yi gazel okurken, şaşarsınız! Sakallı Reha Beyi belkim işitmişsinizdir. Hani menşur Yanikapılı sakallı Reha Bey... Eskiden bizim Sulukule'yi beğenmeyen; hep Ayvansaray'da ömrünü geçiren o bilem şimdi bizim mahalleden ayrılmıyor.
Kocakarının ve çocukların bize verdikleri bu malumatı kulağımızın arkasına attık ve yine biz kendi muhabbetimize daldık. Etem, önündeki ikinci küçük şişeyi de bitirip üçüncüye başladığı zaman değişti. Deminki neşesini ve birkaç aylık tabii halini kaybedip pis pis düşünmeğe; ikide bir derin derin ahlar, oflar çekmeğe ve ikide bir elini dizine vurarak,
— Hey gidi kavanoz dipli dünya, hey! diye sızlanmaya başladı. Sordum:
— Ne oluyorsun Etem? Yoksa aklına, geçende başkasına ucuzca satmış olduğun ayın mı geldi?
— Bırağasın Allah aşkına ne ayısı canım sen de... Allah, elinimetlim, kesesi devletlim İrfan Efendiciğime uzun ömürler buyursun! O sağ kaldıkça, alırız ayının daha iyisini biz... Zati o sattığımızı da geçen sene, gene almamış mıydık onun sayesinde...
— Ya, neye böyle pis pis düşünüyorsun, ikide bir ah, of çekiyorsun?
Ağlar gibi yaparak,
— Abe efendiciğim, ben düşünmeyim de kim düşünsün; ben ah, of çekmeyeyim de kim çeksin ?...
