Hayâl-i Râiyâne

Nevreste bir çoban kızı bir muzlim ormanın
Dâmân-ı sâyedârına düşmüştü bîmecâl;
Enzârı, karşısındaki zersîne tarlanın
Deryâ-yı sünbülâtına, eylerdi iştimâl;

Bir sevdigi sâdayı sorar çaglayanlara,
Bir lebcüdâ dehânı sorardı çiçeklere;
Nûr-ı nigâhı yükselerek âsümanlara
Bir çeşm-i bestebâmı sorardı meleklere!

Mâî semâ yüzündeki sâfî sehâbeler
Ancak onun o istedigi şeyi arzeder,
Bir tesliyet hevâsı çekerdi hayâline:

Hayran kalıb bulutlara ol sâdedil çoban
İnşâ ederdi rûh-ı kebûter misâline
Fîrûzeler içinde köpükten bir âşiyân!

Cenab Şahabeddin