Diyojene
Ey kahkahayla eyleyen âfâka i'tirâz,
Bir boş fıçıyla oldu tefelsüflerin ecîr;
Uryânî-i sefaletine ettin ittihâz
Âyine-i tehekkümü bir ma'kes-i münir,
Açtın o köhne dîde-i ühkûmekârını,
Gösterdin âdemiyyete bir deste-i sihâm;
Ettin dehâ-yı mudhik-i zehr-âbe-dârını
Pîşânî-i muâşire bir tîg-ı intikam.
Açtın bütün maâyibini ruh-ı ademin;
Bir fikr-i bîhayâ ile koştun fezâile;
Dendân-ı pür riyâsına ahlâk-ı 'âlemin
Bir kalb-i âhenîn ile ettin mukabele.
Bir gûşmâl-i kahkahaperverdi felsefen,
Tezyîf-i humk u hicv-i gurur oldı maksadın,
Dîdâr-ı kizb ü cehle tükürmekti sence fen;
Zannımca fenn ü hikmeti yalnız sen anladın.
Esvât-ı arza karşı sen etmiştin i'tiyâd
Bess ü şikâyet etmegi âlâm-ı sem'den;
Ri'cat ederdi ye's ile emvâc-ı intikâd
Seng-i rasîn-i ömrüne oldukça cebhezen.
İskâta yetti hep nakârat-ı belâheti
Müdhiş tebessümündeki ma'nâ-yı bînazîr;
Alkışladın safîr ile lu'b-ı tabiati
Mirasın oldı sahne-i a'sâra bir safîr!