Yeni Ahit/Luka/8: Revizyonlar arasındaki fark
İçerik silindi İçerik eklendi
Metin eklendi. |
Metin eklendi. Eklenen metin 1941 tarihinde yayımlanmış ve 2011 senesinde telif hakkı süresi sona ermiştir. |
||
1. satır:
{{eser1
| önceki = [[Yeni Ahit/Luka/7|Luka 7]]
Satır 29 ⟶ 28:
{{kısım||20}}İsaya denildi ki: Anan ile kardeşlerin seni görmek istiyerek dışarda duruyorlar.
{{kısım||21}}Fakat İsa onlara cevap verip dedi: Allahın sözünü dinliyen ve onu yapanlar, anam ve kardeşlerim onlardır.
{{kısım||22}}Ve günlerin birinde vaki oldu ki, kendisi şakirtlerile bir kayığa bindi; ve onlara: Gölün karşı yakasına geçelim, dedi; ve açıldılar.
{{kısım||23}}Kayıkta giderlerken uykuya daldı; ve göle bir kasırga indi, ve sularla dolup tehlikede idiler.
{{kısım||24}}Yanına geldiler, onu uyandırıp dediler: Üstat, üstat, helâk oluyoruz! İsa uyanıp yeli ve suyun çalkalanmasını azarladı; ve onlar durdu, ve limanlık oldu.
{{kısım||25}}Onlara: Nerede sizin imanınız? dedi; onlar birbirlerine: Bu kimdir ki, hem yellere, hem suya emrediyor, ve kendisine itaat ediyorlar? diyip korkarak şaştılar.
{{kısım||26}}Galile karşısında olan Gerasinilerin memleketine vardılar.
{{kısım||27}}İsa karaya çıkınca, şehirden bir adam kendisini karşıladı, bu adamda cinler vardı; ve çoktan beri elbise giymiyordu, ve hiç evde kalmaz, kabirlerde kalırdı.
{{kısım||28}}İsayı görünce, bağırıp önünde yere kapandı, ve yüksek sesle dedi: Ey İsa, Yüce Allahın Oğlu, benden sana ne? Sana yalvarırım, bana azap etme.
{{kısım||29}}Çünkü İsa murdar ruha adamdan çıkmasını emrediyordu. Çünkü onu çoktan beri tutmuştu; o, bukağıya vurulmuş, zincirlerle bağlanmış olarak muhafaza edilirdi; ve bağlarını kırarak cin tarafından çöllere saldırılırdı.
{{kısım||30}}İsa: Adın ne? diye ona sordu. Adam: Lejiyondur, dedi. Zira kendisine bir çok cinler girmişti.
{{kısım||31}}Cinler cehenneme gitmelerini emretmesin diye İsadan yalvardılar.
{{kısım||32}}Orada dağın üzerinde otlıyan büyük bir domuz sürüsü vardı; onların içine girmeğe izin versin diye kendisinden yalvardılar. İsa da onlara izin verdi.
{{kısım||33}}Cinler adamdan çıktılar, domuzlara girdiler; sürü de uçurumdan aşağı göle atılıp boğuldu.
{{kısım||34}}Çobanlar ise, vaki olanı görünce, kaçıp şehirde ve kırlarda bunu yaydılar.
{{kısım||35}}Onlar da vaki olanı görmek için dışarı uğrayıp İsaya geldiler; kendisinden cin çıkmış olan adamı İsanın ayağı dibinde, giyinmiş ve akıllanmış olarak, oturmakta buldular; ve korktular.
{{kısım||36}}Bunu görmüş olanlar da cin tutmuş adamın nasıl kurtulduğunu onlara haber verdiler.
{{kısım||37}}Gerasiniler çevresinin bütün halkı kendilerinden gitmesini İsadan istediler; çünkü büyük korkuya tutulmuşlardı; İsa da kayığa binerek geri döndü.
{{kısım||38}}Fakat kendisinden cin çıkmış olan adam İsanın yanında kalmak için yalvardı;
{{kısım||39}}ve İsa: Evine dön, ve Allahın sana yaptığı şeyleri anlat, diyerek onu gönderdi. O da gidip İsanın kendisine yaptığı şeyleri bütün şehirde ilân etti.
{{kısım||40}}Ve İsa geri gelince, halk onu kabul etti; çünkü hepsi onu bekliyorlardı.
{{kısım||41}}Ve işte, havranın reisi olan Yairus adlı bir adam geldi. İsanın ayaklarına kapanıp evine gelsin diye yalvardı;
{{kısım||42}}çünkü on iki yaşlarında biricik kızı vardı, ve ölmek üzre idi. İsa da oraya giderken halk ona üşüşüyorlardı.
{{kısım||43}}On iki yıldan beri kan akıntısına tutulmuş, bütün nafakasını da hekimler için sarfetmiş, hiç biri tarafından iyi edilememiş bir kadın
{{kısım||44}}İsanın arkasından gelip esvabının eteğine dokundu, ve hemen kan akıntısı kesildi.
{{kısım||45}}İsa: Bana dokunan kimdir? dedi. Fakat hepsi inkâr edince, Petrus ve onunla beraber olanlar: Üstat, halk seni sıkıştırıyor ve itiyor, dediler.
{{kısım||46}}Fakat İsa dedi: Biri bana dokundu, çünkü kendimden kuvvet çıktığını duydum.
{{kısım||47}}Kadın ise, kendisinin gizli kalmadığını görünce, titriyerek geldi, önünde yere kapandı ve bütün halkın karşısında ona ne maksatla dokunmuş olduğunu, ve nasıl o anda şifa bulduğunu anlattı.
{{kısım||48}}İsa da ona dedi: Kızım, seni imanın kurtardı, selâmetle git.
{{kısım||49}}İsa henüz söz söylemekte iken, havra reisinin evinden biri gelip dedi: Kızın öldü, artık Muallime zahmet verme.
{{kısım||50}}Fakat İsa bunu işitince, ona cevap verdi: Korkma, ancak iman et, ve kız iyi olacaktır.
{{kısım||51}}Ve eve girince, Petrus, Yuhanna, Yakub ve kızın anası ile babasından başka kimseyi kendisile girmeğe bırakmadı.
{{kısım||52}}Hepsi de kıza ağlıyorlar, dövünüyorlardı; fakat İsa: Ağlamayın, çünkü o ölmedi, ancak uyuyor, dedi.
{{kısım||53}}Kızın öldüğünü bildiklerinden, kendisine çok gülüyorlardı.
{{kısım||54}}Fakat İsa kızın elini tuttu: Ey kız, kalk, diye çağırdı.
{{kısım||55}}Ve ruhu geri geldi, kız da o anda ayağa kalktı; İsa ona yemek verilmesini emretti.
{{kısım||56}}Anası babası şaştılar; İsa ise, vaki olanı kimseye söylemesinler diye onlara tenbih etti.
| |||