23.01, 16 Nisan 2012 tarihindeki hâli değiştir Dostyakasi (Tartışma \| katkılar) 1 değişiklik Değişiklik özeti yok ← Önceki değişiklik		14.54, 24 Ocak 2013 tarihindeki hâli değiştir Geri al NKOzi (Tartışma \| katkılar) 187 değişiklik kDeğişiklik özeti yok Sonraki değişiklik →
136. satır: Kuru Kadı palangada sabahı dar etti. Güneş doğmadan Deli Mehmed'in mezarına koştu. Artık bütün günlerini bu mezarın başında geçiriyordu. Bu mezarın daimi ziyaretçisi oldu. Büyük bir taş yontturdu. Yazdırdı. Başına diktirdi. Beş vakit namazlarını bile cemaatine bu kabrin başında kıldırmak isterdi. Artık ne hâcet dilese, ne muradetse, ona nâil oluyordu. Grijgal'de, komşu palangalarda Kuru Kadı için "deli oldu" diyorlardı. Her an "bekâ" bâdesi<~~refölümsüzlük~~ref>ölümsüzlük şerbeti</ref>ni içmiş ezeli bir sarhoş gibi nihayetsiz bir gaşy<ref>kendinden geçme</ref>, pâyansız<ref>sonsuz</ref> bir şevk, sükûn bulmaz bir heyecan içinde yaşıyordu. Fakat nasıl "deniz çanağa sığmaz"sa, onun büyük sırrı da ruhuna sığmadı. Taştı. Huruç günü gördüğü harikayı herkese anlatmaya başladı. Hatta daha ileri gitti, çok iyi okuduğu "Mevlid-i Şerîf" lisanıyla o gün gördüğünü yazdı. Yüzlerce beyitlik bir destan<ref>Bu destanın yüz beyti Peçevî Tarihi'nin ikinci cildinde vardır.</ref> düzdü. Ama o zaman eski şevki kayboluverdi. Ruhuna koyu bir karanlık doldu. Kalbine acı bir ağırlık çöktü. Artık Deli Mehmed'in yeşil nurdan mezarı içinde sürdüğü ilahî zevki göremez oldu. Bu mahrumiyet onu delirtti. Yemekten, içmekten kesildi. Bir gün yine perişan, kırlarda dolaşırken Deli Hüsrev'e rastgeldi. Meğer o da geziniyormuş. Elindeki yayıyla yavaşça Kuru Kadı'nın arkasına dokundu.

Başını Vermeyen Şehit: Revizyonlar arasındaki fark