Figen Yüksekdağ'ın 24 Aralık 2019'daki savunması: Revizyonlar arasındaki fark

Bu birleşen fezleke üzerine konuşurken aynı zamanda tutuklu seçilmişler hakkında devam eden davalarda siyasi iktidarın baskısından da bahsetmek gerekiyor. Çeşitli siyasi operasyonlar düzenlendi partimize. Geride bıraktığımız yıllar boyunca bu operasyonların farklı biçimleriyle karşı karşıya kaldık, ancak siyasi iradeye el koymayı özel bir teknik olarak ortaya koydular. Kendi varlığının ifadesini yargı ile sağlıyorlar. Kayyım atamalarıyla temsiliyete müdahale ediliyor. Bugün de halahâlâ devam eden süreç olarak böyle bir saldırıyla karşı karşıyayız. Bu da gösteriyor ki siyasi iradeye dönük gasp hareketi, siyasi operasyonlarla kendi varlığını sürdürme hareketi değişik biçimlerde sürdürülüyor.

Biz buna işaret etmek zorundayız. Sadece kendi karşılaştığımız adaletsizliğin altını çizmek için değil bütün toplumun karşı karşıya olduğu kötülüğün altını çizmek ve bu kötülük karşısında bir tutum geliştirmek için bunları söylemek zorundayız. Bu süreç içinde partime dönük siyasi soykırım operasyonları devam ediyor. HDP’li belediyelere el konulması demek eşit kadın temsiliyetine darbe yapmak demektir. Ve siyasi iktidar ikinci kez kadınların iradesine darbe yapıyor. Birinci darbesinde yine bütün eşbaşkanlarımız gözaltına alındı, görevden alındı, yıllarca hapiste kaldı. HalaHâlâ büyük bir kısmı hapiste.

O süreçte hapishaneler bir siyasi tutum geliştirdi. 7 bin tutsak Sayın Öcalan’ın hukuki haklarından olan ailesi ve avukatlarıyla görüşme hakkının tanınması talebiyle açlık grevi gerçekleştirdi. Dünyada bu kadar çok kişinin katıldığı bir açlık grevi örneği yok. Bu, kesinlikle siyasi iktidarın gurur duyacağı bir şey değil. 7 bin tutsağın birden açlık grevine girmesi bir ülke için gurur duyulacak bir şey değildir. Belki açlık grevi yapanlar tutumları ile gurur duyabilir ama iktidar duyamaz. 5 ay geçtikten sonra İmralı ile 4 kez görüşme yapılabildi. İmralı’daki diğer tutuklularla beraber ailesi de 1 kez görüşme yapabildi. Bu sorunun çözülebilir bir sorun olduğu göründü. Ancak siyasi iktidar, İmralı’daki tecrit meselesini bugün halahâlâ kendi siyaset tarzının aparatı olarak görmeye devam ediyor. O kadar görüşme yapıldı hukuki olarak, siyasi güvenilirlik bakımından korunması gereken bir sistem var ama siyasi iktidar “Canım istediği zaman görüştürürüm” diyor. Yani bunu siyasi yönetimin bir enstrüman olarak görüyor.

Bakın Afrin operasyonu yetmedi Kuzey Doğu Suriye’ye başka bir harekat gerçekleştirildi. 300’ü sivil 1000’e yakın insan öldürüldü. Türkiye kimyasal silah kullanma konusunda BM elinde dosyası olan bir ülke haline geldi. Kürt halkıyla kadim kardeşliği bir düşmanlığa dönüştürmek pahasına girişilen bir hareketti. Ne oldu? Kürtlerin seçilmiş siyasi iradeleri ile, tüm dünyanın diplomasi yürüttüğü güçlerle Türkiye halahâlâ savaş yürütülüyor. Bununla mı gurur duyacağız? İçişleri Bakanlığına göre terör tehdidi hiç bitmez. Çünkü terör bitse kendileri biter. Bitmeyen bir terör tehdidi 40 yıldan beri olur mu ya? Sen nasıl bir devletsin ki 40 yıldır bitiremiyorsun, bu 3 yıldır da ‘ha bitirdik ha bitireceğiz’ diye süre istiyorsun. Görevi doğrudan bunu bitirmek olan özel kadrolar bitiremediler. Ne zamana kadar? Bu olağanüstü savaş halini ne zamana kadar sürdürebilecekler?