Sayfa:Halk Edebiyatı Antolojisi.pdf/180

170

— 7 —

Yakdun beni yandırdun

Noldun hey gönül noldun
Âlemden usandırdun
Noldun hey gönül noldun

Uçdun hey gönül uçdun
Yidi deryâyı geçdün
Ol dost iline göçdün
Noldun hey gönül noldun

Uçarsın usanmazsın
Bir budağa konmazsın
Hiç ölümün sanmazsız
Noldun hey gönül noldun

Pervaneye sordılar
Niçün yanmazsın oda
Dosttan haber mi geldi
Noldun hey gönül noldun

Pervâne kamu gelsün
Gelsün nazar eylesün
Yanmak nic-olur görsün
Noldun hey gönül noldun

Çün aşk oldu mihmânun
Ana fedâ kul cânun
Yanmaktur işün senün
Noldun hey gönül noldun

— 8 —

Sen bu cihan mülküni
Kafadan kafa tutdun tut
Ya bu dünyâ mâlini
Oynayuben ütdün tut

Sen Feridun hazinesin
Nûşirevân-ı gencile